خانه شکوه میرزادگی

Shokooh Mirzadegi 

بازگشت به خانه

آرشيو قصه ها

مادرم قولم را که شنيد چشم های خندانش را فرو بست و رفت.

همان لحظه بود که دو تخته سنگ به هم خوردند و کوه زاده شد. و من و تو درست در لبه ی هرج و مرج، در لحظه ی توفان بزرگ، به هم رسيديم.

حالا شهر ميان آخرين ماه تابستان نشسته؛ شفاف و بی غبار. آفتاب بر بام ها شعله می کشد و در پلک ها فرو می رود. نگاه از آن می گيرم و بر تو می نشانم که، روبرويم و میان مِه، بر سنگی چند هزار ساله ایستاده ای.

لبخند زنان برایم دست تکان می دهی و بوی چوب در فضا می پیچد. مه و دست هایت هميشه عطر چوب دارند. در اين بلندا بيدهای مجنون همه جا پراکنده اند. برگ هاشان لابلای کاج های آبی، و زردی وحشی آفتابگردان ها، نقره ای می شوند و با هر نسیمی پولک وار می چرخند و می چرخند و اگر لحظه ای دیگر نگاهشان کنم سرم گیج می رود. می گويم:

ـ بیا کنارم بنشین.

می آیی و مِه را پریشان می کنی و میان من و  سایه ام می نشینی و بر پشتی برنزی تختخواب تکيه می دهی.

می گویی:

ـ  این جا را دوست داری؟

ـ دوست دارم اما تنها وقتی که در اين بلندی ام . هر وقت از پایین به این جا نگاه می کنم سرم گيج می رود. کوه مرا می گيرد.

***

مادرم سرش را از روی روزنامه برمی دارد و می گويد:

- چی گفتی؟

ـ با شما نبودم

ـ باز داری با خودت حرف می زنی؟

***

- خيلی نگرانم دکتر! گاهی وقت ها با خودش حرف می زند، گاهی وقت ها حتی با خودش می خندد و ...

ـ خب چه اشکالی دارد؟ بگذارید با خودش حرف بزند و بخندد.

ـ آخر این طبیعی است که یک بچه شش هفت ساله با خودش حرف بزند؟

ـ غیر طبیعی هم نیست.

ـ پس چرا بچه های دیگر حرف نمی زنند

ـ آن ها هم حرف می زنند اما در خودشان.

***

می گويم:

ـ هر وقت حرف می زنم مادر نگران می شود.

می گويي:

- ولی من هر وقت که حرف نمی زنی نگران می شوم.

می خندم و خنده ام می نشيند روی دست هايت و عطر چوب از لبه ی هرج و مرج فرو می ريزد. می گويي:

ـ داشتی می گفتی..

ـ می گفتم کوه مرا می گيرد. قامت عظيم و بلندش نفسم را بند می آورد. هميشه به ديدنش روی برمی گردانم، مگر اين که بخواهم  از آن بالا روم. به سختی خودم را به دامنه می رسانم و به اولين سنگی که چنگ می زنم کمی آرام می گيرم. بعد سنگ ها و صخره ها  را یکی یکی بالا می روم. نوک انگشت  های پایم را بر تیغه های تیز می گذارم، و با انگشتان دستم دستگیره ای روی انحنایی سنگی پیدا می کنم و ذره ذره خودم را بالا می کشم. هميشه انگشت های دست و پايم از سختی سنگ ها می سوزند و هميشه دلهره ی سقوط با نبضم هم شماره اند. اما هميشه هم وقتی به اين بالا می رسم همه چيز آرام می گيرد.

***

برادرم گفت:

- چيزی می گفتی؟

ـ چيزی نمی گفتم.

و تو گفتی:

- خب بگو!

ـ حواسم را پرت می کنند؛ هيچ وقت نمی گذارند به راحتی با تو حرف بزنم. تازه اين جا بهتر از هر کجايي است. سال هاست که هيچ کدام شان توان بالا آمدن از اين جا را ندارند و تازه اگر هم بيايند مرا نمی بييند. مِه هميشه اين جا از زیر ابرها فرو ریخته بر سرم، بر تنم پیچیده، و از کنار ساق هایم  سر خورده روی جاده ی مار پیچ، و یک جایی رها شده ـ میان دره  و آسمان. و جاده هنوز تا شهر و آن همه آدم کنجکاو ده ها پیچ و خم دارد.  سال ها همين جا منتظرت بوده ام. درست از همين جاست که می شود همه ی جهان را ديد ـ همه ی شهرها را، و همه ی جاده هايي را که به اين جا می رسند. چرا اين همه دير کردی؟

می گويي:

ـ می ترسيدم بيايم بالا و تو نباشی و از وحشت بميرم.

***

معلمم گفت:

ـ چيزی پرسيدی؟

ـ نه، با شما نبودم.

***

ـ من مشکلی با او ندارم. ولی لازم است که بگويم. به هر حال شما پدر و مادر او هستيد.... می دانيد... البته مساله ای نيست اما برای يک دختر شانزده هفده ساله... يعنی .... او گاهی در کلاس که نشسته  ..

ـ حواسش پرت می شود؟

ـ نه، نه. معمولا هم حواسش جمع است و هم حافظه اش خوب است . فقط...

مادرم می گويد:

ـ بله... می دانم.. گاهی... گاهی با خودش حرف می زند.

***

ـ يادم می آيد نشسته بودی زير بال سيمرغ و داشتی به شهر نگاه می کردی

با دست هايت مه را کنار می زنی و می گويي:

ـ و به تو فکر می کردم که آمدی.

ـ هر وقت به من فکر می کنی می فهمم و نمی توانم نيايم.

می خندی و صورتت را روبرويم می گيری:

ـ صورتم را هم می بينی؟

صورتت نيمی ميان آفتاب و نيمی ميان مِه نشسته است. می گويم:

ـ بيا، بيا نزديکترم.

مِه را از چهره ات می گیرم، خم می شوم و، از کنار پايه های برنزی، مشتی گوش ماهی برمی دارم و روی پایت می ریزم.

ـ ببين هنوز فلس های ما روی این گوش ماهی ها می درخشند. همین دیروز بود که خنده کنان می رقصیدیم و آب  را نفس می کشیدم و تو هر بار دهان می گشودی آهی از ترانه حباب می شد و در دریا می چرخید و درست در لبه هرج و مرج به من می رسيد.

***

دختر جوان گفت:

ـ اين ها را هم بنويسيم؟

ـ نه با شماها نبودم.

ـ تا همين دو قرن پيش می پنداشتم که زمين از فاجعه ای بزرگ پديد آمده، چهل شب و چهل روز در توفان و سيلاب های عظيم راه رفتم و همين جا، درست روی همين تخت بود که شکستن کشتی نوح را شنيدم.

***

- ببخشيد. چی گفتيد؟

ـ با شما نبودم...

- چرا کف درياها هيچ وقت پير نمی شوند؟

- گفتيد چه؟

- با شما نبودم...

- فهميدم که هر بار به تو نزديک می شوم زمين می لرزد.

ـ چيزی خواستيد؟

- با شما نبودم.

***

همه ی زندگی ام با تو حرف زده ام و دیگران فکر می کنند با خودم حرف می زنم. همه ی زندگی ام با تو بوده ام و ديگران فکر کرده اند تنها هستم. با تو نيازی به ديگران ندارم. مثل ديگران لازم نيست دروغ بگويم، غيبت کنم، حسادت کنم؛ لازم نيست هيچ چيزی را پنهان کنم. و مهم تر اين که هيچ وقت نگران نيستم که حرف هايم را نشنوی.

***

ـ آن زن کيست که نامش بر ستون های لاجوردی نشسته است و مهرابه ها را از محراب ها پاک می کند؟

ـ مادرم! پستان هايش را ببين! هنوز می تواند درياهای خشک را پر کند و رودخانه ها را به تلاطم در آورد.

***

به مادرم که می گفتند در روزهای آخر زندگی اش چهره ی مرا بر صورت همه ی زنان دور و برش می ديد و همه ی زنان را به نام من می خواند می گويم:

- مادر، قول می دهم که ديگر جلوی ديگران با خودم حرف نزنم.

برويم لبخند می زند. می گفتند روزهای آخر به همه ی زن ها لبخند می زد و با همه همان طور حرف می زد که انگار با من باشد:

ـ چرا گل صورتی آورده ای؟ تو که گل زرد دوست داری.  آه .. حتما مراعات مرا کرده ای.

چه خوب بود که حداقل روزهای آخر به کسی امر و نهی نمی کرد و با همه مهربان بود ـ چرا که همه من بودند:

ـ گفته ام آن تختخوابی را که دوست داشتی به تو بدهند.

تختخواب برنز طلایی آنقدر بلند بود که وقتی می خواستم بروم رويش بايد می پريدم. فنرهايش هنوز سفت و محکم  بود و، با همه ی کم رنگی، آنقدر شفاف بود که کسی باورش نمی آمد قرن ها عمر دارد. نه دو نفره بود و نه يک نفره. مادر بزرگم می گفت: «به درد يک نفره های ناآرام و دو نفره های عاشق می خورد.» خودش سال ها آرام و عاشق بر آن خوابيد.

هميشه  آن را دوست داشتم و هر وقت کسی نبود يواشکی می پريدم بالا و در ميان ملافه های هميشه سفيدش و بالش های  ساتين زردش لم می دادم و فوری خوابم می برد. مثل خوابيدن در نوک کوه ـ در شبی بارانی بود.  عطری مجنون در همه جا موج می زد، حتی وقتی برنزها را برق انداخته بودند و ملافه ها را عوض کرده بودند آن عطر می لوليد در ميان ملافه ها. سال ها نمی دانستم  چه بويي است اما يک روز در  همين جا، توی همين مِه، و درست وقتی که تو داشتی برايم دست تکان می دادی فهميدم که عطر بيد توی اين تخت می لولد.

***

به تو می گويم:

ـ نزديکترم بيا. کمی نزديک تر.

می آيي جلو و سرت را میان ملافه های سفيد می بری. و عطر بيد به لبه هرج و مرج می رسد.  

می گويم:

ـ از وقتی مادرم رفته و اين تختخواب مال من شده هرگز دو نفره های عاشق را تجربه نکرده است و خواب های  عاشقانه اش در سرگيجه های مدام ِ  دويدن هاي آهو  سرگردان است.

از ميان مه به من لبخند می زنی و زمين می لرزد.

اول اکتبر 2006